Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Królewscy synowie tom IV 099.jpeg

 Zwrócił się król do Skarbimierza.
 — Wojewodo mój — rzekł — mie miéj żalu do mnie, czém Bóg mnie natchnął to uczynię. Nie przystało wam nalegać, abym okrutnym był.
 Z życiem niech idzie precz. Do granicy niech go wiodą i wyżeną.
 Szmer powstał i zburzenie między słuchającemi, nie śmiał jednak nikt głosu podnosić.
 — Jest w mocy mojéj — dodał król z powagą, która już żadnego oporu nie dopuszczała. — Wola moja taka. Życie mu daję. Tak niech będzie.
 Ucichło, smutek oblókł twarze. Milczenie trwało chwilę.
 — Wy, miły mój — zwrócił się król do Skarbimierza — oznajmijcie mu wolę moją. Dacie do granicy ludzi bezpiecznych, aby mu się nic nie stało.
 — Ku jakiéj granicy? — spytał powołany.
 — Niech idzie gdzie chce! — dodał król.
 Zaszemrano znowu, król spojrzał bacznie, ucichli.
 Skarbimierz poszedł do namiotu, w którym więźnia trzymano i powrócił wprędce, bo długo z nim obcować nie chciał.
 Zbigniew się domagał bratu za życie dziękować.
 — Ani podziękowania, ani zgody, ani widzieć się z nim nie chcę — rzekł król.
 Zapytany, czy miał prawo ludzi zabrać z sobą i ze skarbca część jaką, Bolesław rozkazał drużyny mu nie przeczyć i skarbiec oddać cały.
 — Niechaj ma z czego żyć — dodał — lecz