Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Królewscy synowie tom II 177.jpeg

 Zbigniew się nie zapierał, śmiał się tryumfująco.
 — Gładkie liczko cię uwiodło, mówił młodszy, lecz gdybyś mnie chciał posłuchać, tak rychło jakeś ją wziął, radziłbym porzucić!
 — Dlaczego? spytał Zbigniew.
 — Dziewczyna płocha i przewrotna — mówił Bolko. — Słyszałem od ludzi, że już miłośników miała wielu, a nikt cały od niéj nie wyszedł. Zła jest jak żmija, choć jak niewinne dziecko wygląda. Najpierwsza rzecz, którą się będzie starała uczynić, że nas z sobą zwaśnić zechce, bo mnie nie cierpi i pomścićby się rada.
 — Za co? wtrącił Zbigniew.
 Bolko się nie chciał tłumaczyć.
 — A! babskie sprawy — odparł, — nierycerska rzecz tém się zaprzątać.
 — Nie boję się też ja lada dziewki — rzekł Zbigniew, — bo nad sobą kądzieli panować nie dam. Musi ona słuchać mnie. Mam rozum swój i radzić sobie nie dam długowłosemu stworzeniu!
 A wam to niewiasty nie do smaku? zapytał.
 — Nie chcę ich znać! — odparł Bolko. — Z niemi człek mięknie, a nam rycerzami być potrzeba.
 Uśmiechnął się starszy.
 — Ja trochę inną mam naturę — rzekł, — bawią mnie te łątki! Może dlatego, żem ich przez długi czas zamknięty w klasztorze nie widywał, każda mi miłą i wonną jak kwiatuszek.