Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Królewscy synowie tom II 085.jpeg

Bolko — ja téż pod twoje dowództwo nie idę. Tyś nie żołnierz...
 — Alem syn królewski jako i ty — i starszy — krzyknął Zbigniew.
 Bolko się zmarszczył trochę.
 — Ja ci nie zaprzeczam ani synowstwa, ani starszeństwa, aleś ty na wojnie klerykiem — zawołał Bolko.
 Wyraz ten dotknął mocno Zbigniewa, krew mu uderzyła do głowy, padł na ławę i podparł się na stole.
 — Czyń co chcesz, jakom rzekł, inaczéj nie będzie — zakończył.
 — No, to nie będzie nic! — krzyknął porywczo Bolko. — Ludzi szkoda, ciebie żal. Łeb ci utną. Wprzód się trzeba wojny nauczyć, nim się wodzić zechce... Na zgubę ludzi prowadzić ja nie dam.
 — Jeżeli sam wojny nie znam, znajdę takiego, co za mnie będzie znać i powiedzie, ale z méj ręki — odezwał się starszy.
 Bolko się z ławy zerwał.
 — Na prawdęś to rzekł? — spytał.
 — Nie na żart — zamruczał Zbigniew, którego twarz zań odpowiadała.
 — No, to ja ci téż powiem na prawdę, że pod tobą ani wodzem z twojéj ręki, ja nie idę. Wezmę sobie połowę ludzi, bierz ty drugą i próbujmy szczęścia.