Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Królewscy synowie tom III 121.jpeg

darza, bo Pomorcy Santok oblegają. Za godzinę ruszam. Chcesz ze mną? Rad będę.
 Zbigniew się zadumał.
 — Jam się na wyprawę nie przysposobił rzekł, ludzi mam garść małą, na niewieleby się przydali. Patrzeć zaś na twe bohaterskie dzieła nie potrzebuję, bo wiem, żeś mężny i nieustraszony. Zostanę przy ojcu.
 — Więc nawet ochota cię nie bierze samemu poharcować z niemi? wtrącił Bolko z rodzajem politowania.
 Starszy zmięszany nieco oczy spuścił bełkocąc.
 — Nie wziąłem z sobą ludzi wojennych tylko dwór, nie mam z kim iść. Zbroi téż nie wiozłem z sobą.
 — Znajdzie się i u mnie — rzekł Bolko.
 Zbigniewa to nastawanie niecierpliwiło.
 — Ja przy ojcu będę, nie godzi się go samym porzucać, aby się o obu nas niepokoił — począł chmurno.
 — Sam nie będzie, królowa jest! — mówił Bolko.
 — Nie wybrałem się na wyprawę! rzekł Zbigniew.
 — I ochoty nie masz do niéj! wtrącił Bolko śmiejąc się.
 — Takiéj jak ty, nie miałem nigdy — zawołał starszy z gniewem tłumionym. — Na Pomorców ty jesteś stworzony, oni cię szanują.
 Słyszałem — dodał — że gdyśmy ostatni raz