Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Królewscy synowie tom III 113.jpeg

Przzyjdzie do ojca szepcze mu na brata, spotka się z bratem, podżega na ojca.
 Podróżny słuchając radować się zdawał.
 — Bolko, złoty pan! — ciągnął Strzegoń, — ale chłopię szalone. Jemu tylko w lesie a w polu, pod namiotami dobrze i wesoło, klerykowi w chacie u ogniska.
 Dwu ich jest jednego ojca, a do siebie niepodobni wcale.
 — A królowa Judyta? — zapytał przybysz.
 — E! e! — syknął Strzegoń — co mi tam w babskie mięszać się sprawy! Jak poczynała niegdy tak i dzisiaj. Niemców młodych kręci się koło niéj siła, baba w skoki chodzi, śmiechami żyje i zestarzeć nie chce... Siedzi w niéj licho.
 — A po wojewodzie nie zatęskniła? dodał przybyły.
 — Nie wiem. Pewnie dwa albo i trzy dni musiało jéj być markotno — mówił dowódzca. — Co miała za jednym z tęsknoty umierać, kiedy ich dziesięciu mieć może na to miejsce?
 — Przecie stara — mruknął obcy.
 — Pomarszczona i straszna — dodał Strzegoń — a czém się garnek napoił zamłodu, tém skorupy jego cuchną.
 Milczeli jakiś czas, przybyły wyciągał siano z pod siebie i gryzł je, jakby ze złości.
 — Dziw a dziw! — wykrzyknął wreszcie — pa-