Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Królewscy synowie tom III 111.jpeg

 — Cóż robicie?
 — Potroszę wojujemy, a czasem się spoczywa — odezwał się dowódca.
 — A król?
 — Król? stare panisko! w kożuch zawinięte tylko żywe, dogorywa modląc się Bogu.
 — A któż mu Sieciechuje?
 — Nikt chyba.
 — Któż u was rządzi? — badał ciągle przybyły.
 — Królewicze po grodach, wojewodowie po ziemiach — mówił Strzegoń cedząc słowa niechętnie.
 — Bracia z sobą w zgodzie?
 Strzegoń na to pytanie głową pokiwał — musiał przybysz czekać na odpowiedź.
 — Bolko czasu nie ma sporzyć, to rycerz prawy, ten dnia nie usiedzi. Zbigniew gnuśny i tchórz, boi się go, knuje pocichu, wystąpić nie śmie, kretowiny nam po gościńcach sypie, czasem kto na nich utknie, i nogę roztrąci.
 Toć przecie wiedzieć musicie.
 — Zkąd wiedzieć! — rzekł przybysz. — Tyleśmy o was znali, że gdy Sieciech na was Połowców nasadził, posłał na pewne ręcząc, że łupu nabiorą i popłochu naczynią — toście wy ich natłukli i spędzili!
 — Któżby tego dokazał, jeśli nie nasz młody pan, Bolko — odezwał się dumnie Strzegoń. — Mnie