Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Królewscy synowie tom III 110.jpeg

 — Idźmy i w chłód, jak wola — zgodził się przybysz.
 Tak we dwu pociągnęli niedaleko, w otwarte wrota odryny, gdzie świeżego siana właśnie nabito aż pod dach, że ledwie z przodu miejsca trochę było, aby się na niém położyć.
 Patrzyli na siebie dawni znajomi napatrzyć się nie mogąc.
 Tyś utył ale postarzał — rzekł podróżny.
 — A tyś schudł i podupadł trochę — odpowiedział Strzegoń.
 — Co za dziw włócząc się między obcemi! — westchnął pierwszy.
 — Wróciliście do nas? — pytał dowódzca.
 Podróżny głową potrząsnął, nachylił się do ucha Strzegoniowi i począł.
 — Myśmy się z Sieciechem niedaleko od granicy odbili — a uwierzycie, że choć siedzim blisko, nie wiemy prawie co się u was dzieje, jakby mur nas przedzielał. Sieciech zawsze powracać ma nadzieję. — Powiem wam prawdę, posłał mnie abym mu przyniósł języka.
 Strzegoń strząsnął się cały, spojrzał z ukosa, głową poruszył.
 — A cóżeście za języka dostali? — rzekł sucho.
 — Jeszcze żadnego, bom i pytać się lękał, — mówił podróżny. — Myślałem, że tu znajdę niepokój, zwady i biedę, a no dotąd nie widzę.
 — Bo ich nie ma — rzekł Strzegoń.