Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Król i Bondarywna 267.jpeg

także, jedna matka została przy Natałce, a u drzwi Maksym.
 Wśród strasznego milczenia płynęły godziny, słychać było tylko oddech spiącej ciężki i łkanie przez sen.
 Maksym się zsunął na podłogę i skurczony, sparty o ścianę, legł jak pies u progu.
 Z północy westchnienie i krzyk wyrwały się razem z piersi Natałki. Zerwała się z posłania i siadła; matka była przy niej. Oczyma rzuciła w mrok, milcząc, ze zwieszoną głową zdając się sobie przypominać, co przebyła. Ręką potarła po czole; zdawała się spokojna.
 — Hody! — zawołała z cicha po rusku — hody! pora na chutor, do domu, nad Dniepr! Tu powietrze niezdrowe, uciekajmy! Jak umierać, to na swojej ziemi, na piersi ona nie zacięży. Matko, idźmy, jedźmy, płyńmy, lećmy, a uciekajmy ztąd. Sen się prześnił.
 Maksym ruszył się u progu i wstał. Natałka się zlękła nieco.
 — Kto tam? duch?
 — Nie duch, Maksym, niewolnik wasz.
 — Maksymie! matko! uciekajmy! do domu, na chutor nasz, na Ukrainę, nad Dniepr!
 I wstała na nogi, powtarzając jak obłąkana: do domu!