Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Król i Bondarywna 099.jpeg

jakieś potrąciło chłopisko, ofuknął go. Sydor nań spojrzał z góry, pogardliwie.
 — Co to ty jakiś, nie widzisz, że ja idę? gdzie masz oczy? — krzyknął Rzesiński.
 Sydor stanął; zapałały mu źrenice złowrogim ogniem i odezwał się czysto po polsku:
 — A tyś gdzie swoje podział?
 W szambelanie zakipiało.
 — Patrzcie go, ryzuna jakiegoś! — począł głosem drżącym — chłopisko to śmie jeszcze...
 Sydor począł się śmiać. Śmiech to był niezdrowy, straszny, przejmujący; dźwięczało w nim groźbą i wzgardą. Szczęściem nikogo w pobliżu nie było. Bondar pięścią pogroził.
 — Ej, wy! — zawołał — ej, wy! wam to wolno wszystko, a nam tylko z drogi ustępować przed wami. Dlatego, żem ja w koszuli, a ty w atłasie, ma ci być dopuszczonem pchać i łajać — mnie milczeć. A wieszże ty, ktom ja?
 — Cham! — zawołał szambelan w gniewie.
 Sydorowi twarz zapłynęła krwią i znowu na tego chuderlawego popatrzywszy szlachcica, śmiał się, aż mu ramiona się trzęsły.
 Szambelan żałował, że go zaczepił, ale odejść nie mógł. Wstyd mu było pobitym uchodzić.
 — Nie widziałeś mnie nigdy na oczy — począł nagle Sydor, zbliżywszy się — i pewnie drugi raz