Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Król i Bondarywna 093.jpeg

ptać coś do ucha. Grzybowska z miną protektorki słuchała; nagle czoło się jej zaczęło rozpromieniać, oczy błysły, w dłonie klasnęła i podskoczyła na łóżku.
 — Pan jesteś w istocie szczęśliwym człowiekiem — rzekła — boś przybył w taką godzinę.
 Szambelan aż się uśmiechnął.
 — Wszystko możesz mieć, co zechcesz!
 — Wszystko! — zawołał uszczęśliwiony Rzesiński.
 — Wszystko... ale, ale — dodała, patrząc mu w oczy Grzybowska — nim kto tego szczęścia nie pochwyci, należy się decydować prędko.
 — Na co? na co? — podchwycił szambelan.
 Panna Grzybowska nagle spoważniała; pierścionek, który miała na palcu, zaczęła obracać. Namyślała się widocznie, jak powiedzieć, o co chodziło.
 — Potrzeba się ożenić, panie szambelanie! wziąć żonę piękną jak anioł... no...
 Rzesiński spojrzał trochę wylękły.
 — Nie rozumiem — bąknął — jak mi Bóg miły, nie rozumiem.
 — E, co ja będę w bawełnę obwijać! — zawołała Grzybowska. Jest pewna osoba, która się królowi podobała... podobno nie szlachcianka, pono nieosobliwego wychowania, ale nadzwyczajnej piękności. Gdybyś się pan z nią ożenił, będziesz przez nią  miał i św. Stanisława, i Orła, i kasztelanię...