Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Król i Bondarywna 041.jpeg

 — Tej teoryi musiałeś się od angielskich filozofów nauczyć, jenerale — począł śmiejąc się Szydłowski.
 — Po trosze, nie zapieram się tego.
 — Ale, nie marnując czasu, któż u kaduka podstawił tę Bondarywnę?
 Komarzewski ostro spojrzał i papiery, które machinalnie przewracał, położył na stole.
 — Ja nie wiem, spytajcie o to Ryxa.
 — Śmiech mię bierze — szepnął starosta. Król jak młodzik się unosi. Począł mi ją opisywać, tak żem ledwie nie parsknął. Stary piec... dyabeł w nim pali.
 — A! mój starosto, dajcież mu pokój. Kto z nas bez winy, niech kamieniem rzuca. Czemżeby życie było bez kobiety? Jak można mieć za złe umęczonem panu, że szuka jakiejś osłody i rozrywki. A wy? a ja? a on? a my wszyscy? czyśmy lepsi?
 — Tak, tak, tylko że na nas nikt nie patrzy, a jego to śmiechem okrywa, jeśli nie gorzej — zawołał Szydłowski. Wiecie, że ja go jak wy kocham; gdyby nie był królem i godziło się, powiedziałbym, żem jego przyjacielem. Życiebym za niego dał. W tej chwili, mój jenerale, gdy tyle oczów patrzy, gdy szpiegów pełno...
 Popatrzali na siebie. Szydłowski się okręcił na pięcie
 — Dobranoc.
 I tak rozmowa została przerwaną.