Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Król i Bondarywna 035.jpeg

 — Nie żartuj — rzekł król — lepszego losu jest warta, a zdaje mi się, że żadnego i najświetniejszego nie przyjmie. Chcę, byś ją zobaczył. Pewien jestem twej dyskrecyi, pójdziesz tam ze mną jutro.
 — Za ten zaszczyt mocno jestem wdzięczen — odpowiedział starosta — ale nuż na mnie także uczyni wrażenie. W. kr. Mość nie będziesz zazdrośnym?
 Król zamilkł chwilę, jakby nie słuchał lub nie słyszał. Zadumał się.
 — Ona budzi we mnie zajęcie wcale innego rodzaju, niż sądzisz — rzekł. To fenomen do obserwacyi.
 — A, a! — śmiał się gość królewski.
 Stanisław August wstał z krzesła.
 — Nie ma większej niewoli nad kajdany panowania — zawołał jakby sam do siebie. Otoczeni jesteśmy szpiegami, kroku swobodnie uczynić nie można. To okropne, to nudne, to nieznośne!
 — Abdykujmy — rzekł starosta.
 Melancholicznie król nań spojrzał.
 — Dawno się z tą myślą noszę — odparł wzdychając. Wyjechać do Włoch i tam pod tym pięknym klimatem, w ciszy, zajmując się sztuką, uwielbiając arcydzieła, dokończyć skołatanego żywota. Toby był raj.
 — Którybyś W. kr. Mość z panią jenerałową