Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Król chłopów tom I 202.jpeg

spotykali jadących, którzy się z nich wyśmiewali i zaczepiali, przystęp do grodu był wolny...
 Kazano im stać w przedsieni. Król z kilku panami wyszedł do nich z uśmiechem na ustach. Głową skinął Wiaduchowi.
 — Chciałem — rzekł na głos — abyście i wy tu byli, gdzie w imię Boże, nowy zakon, albo raczej stare zakony ojców spisane... ogłoszone zostały... Wszystkim one, i wam też służą ku obronie i bezpieczeństwu...
 Idźcież w pokoju do domów, do pracy i powiedzcie ludowi wszystkiemu, iż go odtąd nie sędzia będzie karał i sądził... ale jeden zakon dla wszystkich.
 Pokłonili się kmiecie, a król, spoglądając na nich, bardzo dobrotliwie uśmiechnął, mówiąc do tych, co go otaczali:
 — Ci są, którzy karmią nas, należy im opieka i bezpieczeństwo. Idźcie w pokoju.
 Przytomny kapelan królewski pobłogosławił ich po łacinie i odeszli nareszcie wielce uradowani, że się to przecie skończyło.
 Nie było już sposobu dłużej ich tu zatrzymać. Kto żyw, konia wyprowadzał, wóz zaprzęgał, aby prędzej z Wiślicy... Nie mówili tego, ale pogróżki i szyderstwa ziemian trwożyły ich niepomału.
 Wiaduch, choć był rad mieć kogo za towarzysza podróży, nim się miał czas z kim umówić,