Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Król chłopów tom I 174.jpeg

 — A na mnie sierdzi się przecie! — wykrzyknął Neorża.
 Nie chciał Jaksa odpowiadać wprost, co myślał.
 — Ja tam nie wiem — zamruczał, sądzę jednak, że gdy na czas jakiś z oczów mu zejdziecie, a wrócicie potem, nie będzie pamięci o tem, co zaszło.
 — Ale ja mu tego nie zapomnę! — zamruczał Neorża.
 Ks. Baryczka wstał, wuja żegnając, i wyszedł. Groch pozostał, Jaksa siedział.
 Wspomnienie króla na nowo poruszyło Neorżę, chodził i pomrukiwał groźno.
 Chociaż o Jaksie wiedział, że przy królu stał, nie powstrzymał języka, sądząc, że gdy się o dziewkę jego starał, potakiwać mu musi.
 — Nie takiego nam tu króla było potrzeba — rzekł, to dla chłopów król, nie dla nas... On ziemian nie chce znać, ani miłować, my go też nie miłujemy.
 Zarumienił się Jaksa i rzekł żywo:
 — Darujcie — my co przy nim jesteśmy, kochamy go.
 — A no! — na zdrowie! — szydersko rzekł Neorża. Twarz mu się krwią cała zalała.
 Jaksa wstrzymać się nie mógł, powstał z ławy.
 — Tak — dodał, my, co mu służemy, miło-