Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Król chłopów tom I 023.jpeg

budować. Szli i bili się... a dopiero po nich przyszły szczyty, a na końcu barony i comites...
 Chłopkom wdzięcznym być!
 Spojrzał na syna.
 — O chłopkach pamiętaj!
 Kaźmirz skłonił głowę.
 — Tarczą im bądź i opieką — szeptał król cicho — sędzią im bądź sprawiedliwym, obrońcą, oni mnie obronili...
 W tem głos coraz cichszy i słabszy szeptem niezrozumiałym utonął w piersi, i była znowu chwila milczenia.
 Z bocznej izby na palcach podszedł ks. Wacław, nadsłuchując ostrożnie. Stanął zdziwiony, pochwyciwszy szeptanie, ręką sięgnął po kubek i przyłożył go do ust króla. Chory wnet poczuł obcego, zamilkł, ściągnąwszy wargi, ale napój połknął chciwie.
 Ks. Wacław zatrzymał się chwilę, zrozumiał to, że ojciec chciał sam na sam z synem pozostać, i usunął się powoli.
 Wpół podniesione powieki śledziły ruch jego i nie otwarły się, aż zniknął.
 — Z Krzyżowcami niemieckiemi — rzekł — nigdy pokoju... Przeciwko nim przymierze i pokój choć z pogany! (mówił niezrozumiale, głos drżał). O! nigdy zgody z niemi! Kruki czarne, wilki żarłoczne, wrogi wiekuiste...
 Z Pomorza ich wygnać potrzeba precz, lub