Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Król chłopów tom II 203.jpeg

 — Z biczownikami skończyć raz potrzeba, póki to nie wystygło, odezwał się biskup. O herezję przekonać ich łatwo, wyrok trzeba ogłosić publicznie...
 — Ale spełnić go nie będzie na kim — przerwał kapelan, potrząsając głową.
 — Jakto? zakrzyczał Bodzanta, dwaj główni przewódzcy w rękach naszych!
 — Byli — dokończył kapelan.
 Zdumiał się Biskup.
 — Dzisiejszej nocy herszt się wykopał z więzienia i uszedł — mówił ksiądz, a kleryk, którego pisarzowi oddano, poszedłszy wody się napić, wpadł jak w wodę...
 Rozgniewał się biskup strasznie, powołano tych, co mieli obowiązek strzeżenia więźniów, indagowano. Jawnem było, że jakaś niewidzialna ręka w pomoc przyszła biczownikom. Wykopana jama nie mogła być dziełem jednej nocy i jednego człowieka. Wyrzucanie ziemi ukazywało, że z zewnątrz się podkopywano.
 Byliż to bracia biczownicy, skryci w Krakowie, czy kto inny? Kto klerykowi zbiegłemu w biały dzień dał przytułek?
 Chciał biskup rzucić klątwę na wspólników i posiłkujących herezjarchom...
 Kochan tymczasem wcale z tego nie czynił tajemnicy, iż zbiegom dwom z biskupiego więzienia dał na zamku przytułek...