Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Król chłopów tom II 158.jpeg

zwała się — ale jakiż błąd być może w surowej pokucie?
 Ks. Ireneusz z uśmiechem odparł:
 — Wieleby o tem mówić trzeba... a ja, duszyczko pobożna, jedno tylko powiem. Gdzie kapłana nie ma jako przewodnika, tam się łatwo ludzie obłąkać mogą. Tu zaś, pomiędzy tymi Biczownikami, o kapłanach nie słychać. Jacyś nieznajomi, nieświęceni, samozwańcy wodzowie, prowadzą te gromady.
 Niewiasty i mężczyźni różnego wieku idą pospołu, żyją pospołu... hm! hm! nie zdaje mi się, by to czysta sprawa była...
 Gospodyni zadumała się nieco.
 — Grzesznicą jestem — rzekła — wielką i niegodną łaski Pana... nieświadomą rzeczy wielu, ale mi się ta pokuta publiczna, to życie jej oddane całe, ta krew brocząca goścince nieprawości, wydaje tak piękną! tak piękną!
 Przeor się zmarszczył.
 — O! o! — przerwał — gotowaś sama pójść z niemi!
 Baśka chwyciła się z siedzenia, i krzyknęła...
 — A! tak... niech się zjawią tylko — rzucę wszystko... nie wytrzymam, pójdę!!
 Księża spojrzeli po sobie, ks. Paweł zamilkł, i chcąc rozmowę odwrócić, wtrącił, iż wieść chodziła, że wkrótce król miał uledz i klątwa zdjętą