Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Król chłopów tom II 088.jpeg

dom, którego próg przestąpi, przynosi z sobą srom, ciągnie nieszczęście...
 Rozbójnicy, co po drogach łupią i mordują, lepsi są od niego, bo ciału śmierći zadają, a ów duszę zabija...
 — Klecho! — wrzasnął Kochan, któremu na twarz wystąpił rumieniec — przysięgam, nie zginiesz, tylko z mej ręki... a zgniotę cię tak, że nawet śladu i pamięci nie zostawisz po sobie, warchole, który szukasz sławy, rzucając błotem na namaszczonego!
 Pamiętaj te słowa — zginiesz...
 Pogróżka, która przeraziła Kubę, bynajmniej nie ustraszyła Baryczkę, ruszył ramiony. Podnosił się teraz duchem coraz wyżej i stał spokojny.
 — Szatan potężniejszy od ciebie jest — rzekł — przecie się go nie lękam... Zginąć za prawdę i za kościół mogę, Bóg mnie pomści... ty zginiesz w błocie i plugawstwie...
 Kochan byłby się może rzucił na mówiącego i wesele zakrwawił, lecz w tej chwili nadbiegł Dobek, pochwycił gospodarz, odciągnęli go na stronę szamoczącego się, i ks. Baryczka, korzystając z odkrytych mu drzwi, zwolna, mierząc Kochana wzrokiem spokojnym, wyszedł z izby.
 Pogoniłby może za nim Rawa, nie dano mu, Dobek silny, przyparł do ściany i wołać począł, aby się opamiętał.
 Kuba zaklinał i prosił, przypadli inni, Kochan