Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Król chłopów tom II 045.jpeg

 Neorża człowiek zły — to prawda, lecz głupi jest, obawiać się go nie ma powodu. Nie szanuje go nikt, i nikt nie pójdzie za nim.
 — Przecież tacy ludzie się do niego garną, jak Maciek Borkowicz, rzekł Kochan, który tam wczoraj był, ten nie obrany z rozumu, a w wielkiej Polsce dużo swoich ma.
 Kaźmirz bystro spojrzał, tknęło go to.
 — Borkowicz? powtórzył. Jam go nadaniami i łaskami obsypał, miałżeby niewdzięcznym być? Cóż przeciwko mnie mieć może?
 — Nie wiem, odparł Kochan, ale to pewna, że z temi trzyma, co jawnie przeciwko nam są.
 Król zdawał się niedowierzać.
 — Człek to przebiegły i śmiały, rzekł, może tylko języka szuka.
 — A jabym mu nie wierzył, przerwał Kochan, niepomiernie wielkości jest chciwy.
 — Któż był więcej? zagadnął król.
 — Było ich pono dosyć — krótko zamknął ulubieniec królewski, Pszonka, Janina, Otto ze Szczekarzewic.
 Milczeli chwilę, a król dumał.
 — Otto im gadkę prawił, jak wasza miłość żydów ratowaliście łońskiego roku, osobliwie ową niedorosłą dzieweczkę, której matkę tak okrutnie posieczono.
 Kaźmirzowi twarz się rozjaśniła.