Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Król chłopów tom III 191.jpeg

 — Juściż będziecie się mieli kim wyręczyć — rzekł, a choć na królewskie gody przybędziecie.
 Wspomnienie to poruszyło znowu Starostę, tak, że ledwie się mógł utrzymać nie zdradzając.
 — Jakie gody? zapytał, zdziwienie grając.
 — Wiedzieć musicie, iż król się nareszcie prośbami wszystkich dał skłonić do ożenienia...
 — Jeszcze raz? przerwał Maciek.
 — Nie stary jest — mówił Wierzbięta...
 — A przyrzeczona Ludwikowi korona!
 — Wiecie, że stoi w opisie warunek, gdyby potomka nie miał...
 — Daj Boże szczęście! odparł Borkowicz — ano król nie bardzo młody, jeśli parę dobierze do wieku, potomstwa się nie doczeka, jeśli mu młodą dadzą...
 Niedokończył, głową potrząsłszy.
 — Swatają mu szlązką Jadwigę, rzekł Wierzbięta.
 Maciek ramionami poruszył.
 — Co mam rzec? daj Boże szczęście, choć ja się go spodziewać nie umiem.
 — Boże uchowaj złego! rzekł Wierzbięta. Ja mam lepsze nadzieje.
 Tu chwilę pomilczawszy, dodał.
 — Do Krakowa jedźcie, królowi się stawcie, taka rada moja. Różni tam ludzie, mogli mu wasz zapis tłómaczyć krzywo, opowiecie sami, że go potrzeba było, a królowi on strasznym nie będzie...