Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Król chłopów tom III 144.jpeg

 — Król, ocalił mi życie — rzekła zwolna — ja i ono do niego należało...
 Lewko jęknął.
 — Przyznajesz się więc? zawołał.
 — Król pokochał mnie — rzekła — a król może wiele dla narodu naszego... Miałam dla niego cześć i miłość...
 Spuściła głowę i ręce rozpostarła.
 — Nie zapieram nic! chlubię się tem...
 Lewko plunął przed nią na podłogę i kroków kilka odstąpił. Hamował się, aby nie rzucić przekleństwa. Estera patrzała nań z dumą i spokojem.
 Odszedłszy od niej, żyd padł na siedzenie i zakrył sobie oczy... Opłakiwał wstyd krwi swej... lecz nie rzekł słowa... Esthera zbliżyła się ku niemu...
 — Lewi — bądź spokojny — odezwała się, hańba, jeżeli jest, spada na mnie, dobrodziejstwa na was spłyną. Król kocha mnie, a ja nie przestałam być córką Izraela, odciągnąć mnie od niego nie potraficie — musielibyście zemsty się jego obawiać. Nie plujcie na niewiastę, która pod płaszcz swój weźmie plemię całe!
 Lewko milczał, białemi, suchemi, kościstemi palcami twarz ciągle zasłaniając...
 Przemógł się wreszcie, odsłonił ją i powstał.
 — Nie przeklinam cię, — rzekł — Bóg nasz niech sądzi. Trzymasz serce królewskie w dłoni — nie rzucajże go... Żadna dotąd niewiasta przywiązać