Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Król chłopów tom III 058.jpeg

 Pokazał jej Kaźmirz pierścień na palcu i rzuciwszy okiem na ręce, spotkał się też ze swym safirem.
 — Miłościwy królu — po krótkiem milczeniu, odezwała się Rokiczana z przygotowanem już przemówieniem, bardzo jestem wdzięczną Miłości Waszej za łaskę tę, jaką masz dla mnie. Umiem ja ją cenić — lecz... ludzie mi ją drogo opłacać każą.
 Spojrzał Kaźmirz.
 — Ludzie? a to, jak? zapytał.
 — Zazdrośni są i złośliwi — więc szarpią sławę bezbronnej wdowy — rzekła Rokiczana. Już sami posłańcy twoi, królu, w oczy im kolą, a cóż dopiero teraz będzie, gdy się o tobie dowiedzą?
 Załamała ręce białe.
 — Zaklinam Miłość Waszą, ciągnęła dalej, nie gubcie mnie.
 Król dotknął jej ręki.
 — Dość! dość, odparł — ja tu do was z czem innem przybyłem. Posłuchajcie mnie, bo to godzina będzie dla mnie i dla was stanowcza. Tak mi cześć wasza miła, jak wam... uszczerbku jej czynić nie chcę... Powiedzieliście, że do was droga przez kościół wiedzie... nie wzdragam się jej. Ślubować wam będę.
 Rumieniec wystąpił na twarz wdowie, zadrżała, pomilczała trochę, ręką przesunęła po twarzy.