Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Jelita t.II.djvu/060

być mogę — odezwał się. Zostawcież mnie o to staranie. Do Gniezna daleko.
 — Nie tak bardzo — mruknął Ogon. A my teraz w ich rękach..
 — Mistrz mi przyrzekł — począł dławiąc się wojewoda — że nas oszczędzi.
 — A marszałek pójdzie po swej myśli. Wojna jak woda, mówił Klimsz, puścić ją łatwo, ale zatrzymać ją i pokierować nią, niech kto będzie mądry.
 Wincz surowo spojrzał, burzyło się w nim coraz silniej, zagryzał usta blade, oczy mu zaszły jakąś powłoką krwawą.
 — Zwierzyliście mnie dowództwo.. począł głosem napróżno hamowanym, w którym czuć było gniew okrutny, — jam tu najwyższy wódz. Wasza rzecz ze mną iść i mnie słuchać..
 — A kto nie zechce..
 Rękę podniósł jak gdyby gałęzią groził.
 — Ho! ho! mruknął Ogon, ho! ho! ziemianieśmy nie niewolnicy, poczekaj!
 — Żołnierze nie ziemianie — odparł przyskakując doń wojewoda. Tu kto nie słucha, winien sądu.. a kary innej nie będzie u mnie — tylko — śmierć! słyszycie.
 Odwrócił się nagle, jakby do namiotu iść chciał.
 Niezlękniony wcale Ogon — zawołał wnet.