Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Infantka tom I 178.jpeg

w kirze i żałobie, i dramatycznie bardzo upadł przed królewną na kolana, ze łzami całując kraj jej szaty.
 Któż w tym wybuchu żałości mógł się domyślać pocałunku Judasza?
 Referendarz głośno deklamował.
 — Pani moja, królowo! przybywam cały się oddać na twe usługi, stać w obronie twej, być twoim rzecznikiem! rozkazuj mi!
 Gdy powstał i z kolei rękę ucałował i pohamowawszy zapał ten, począł ostygły mówić o zgonie króla, o stanie umysłów, o przyszłości, już wcale nie był tym człowiekiem, jakim wszedł przed chwilą.
 Królewna rada go była słuchać, bo miała w nim wiarę niezachwianą; zdziwiło ją to tylko, że gdy ona czuła się powołaną do czynu, referendarz zalecał jej przeciwnie, nadzwyczajną oględność, aby najmniejszym ruchem śmielszym nie obudziła obaw i nie ściągnęła podejrzeń.
 Według niego senatorowie obawiali się, aby sobie nie chciała zawcześnie zapewnić praw, których oznaczeniem oni sami mieli rozporządzać. Radził ostrożność, umiarkowanie, bierność.
 Królewna słuchała go, nie śmiejąc się odzywać, ale serce jej biło — czego innego się spodziewała.
 — Jeżeli ja całkiem zamilczę i o żadne prawa stać a przypominać ich nie będę — odwa-