Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Infantka tom I 163.jpeg

nieczność żelazna — westchnął. — Widzę przyszłość, widzę ją... smutna...
 — Wasza miłość — odezwał się Górnicki — zechcecie mi wydać jakie rozkazy. Rozkazaliście mnie przywołać.
 Król niespokojnie ręką powiódł po czole.
 — Nie wiem już — rzekł — tak... potrzebowałem was... Chciałem mieć kogoś przy sobie...
 Oczy jego skierowały się na drzwi.
 — Sokoły i sępy... chciwe... nikogo więcej... wszyscy czegoś żądają, nikt nic nie przynosi. Słowa pociechy... łzy poczciwej...
 Jaki to dzień? — zapytał nagle.
 — Niedziela — szepnął Górnicki.
 — Tak, byłoż to dziś rano? czy wczoraj, czy miesiąc temu? już nie wiem. Wszystko się zmięszało razem, cała przeszłość leży pogmatwana przedemną.
 Te sokoły...
 — Zbyćby się ich, miłościwy panie — rzekł starosta.
 — Płaczą — począł król — jak ojciec łez niewieścich znieść nie umiem. Giżanka ma córkę... dziecko moje jedyne. Zajączkowska... wiesz... żenić się z nią chciałem... czeka... świat zawiązany.
 Zuzię Orłowską aż tu przywieźli... i ta... A! te sokoły!