Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Infantka tom I 161.jpeg

 — A! miłościwy panie — przerwał Górnicki — nie czyńcie nam wiernym sługom swoim krzywdy, myśmy cię cenili i miłowali!
 — Wielu? kto? — przerwał król. — Mój starosto, śmierć oczy przemywa i wzrok daje co do głębi dusz sięga... widzę w każdym co w sobie nosi, do szpiku kości.
 Przyjaciół dla łupieży, kochanek dla łask i darów, jest wiele, a ktoby kochał?...
 Zamilkł nagle i zwolna w piersi się uderzył.
 — Winienem, winienem — szeptał — przebacz mi panie, winienem wiele, ale przejrzałem za późno.
 Starosto, pamiętajcie o tej sierocie królewnie Annie, ja życie jej zatrułem. Co z nią będzie? maż ona do końca żywota łzami się obmywać?
 — Miłościwy panie — podchwycił Górnicki — naród nigdy panów swoich krwi nie odtrącił i nie zapomniał o niej. Nie trwożcie się o los królewnej.
 — Zapóźno przyjdzie jej korona i małżeństwo — przerwał znowu ciszej król. — Katarzyna przecierpiała wiele, Zofia owdowiała, sierota Anna na łasce waszej.
 A cóż z tem państwem?
 Wstrzymał się król i milczał długo, spojrzał na starostę, jak gdyby go wyzywał.
 — Wybierajcie ostrożnie, abyście za socze-