— No! no — rzekł — więcej wiedzieć ja nie chcę. Co do cesarskich zalotów o naszą koronę, niewiele wiem i znam tych rzeczy. Jest tu możnych panów dosyć, co z cesarzem trzymają; prawda, będą tacy, co go za pieniądze zechcą popierać, ale szlachta się boi. Na Węgrzech i w Czechach Niemcy dobrze swobód i przywilejów ukrócili, a my o swoje dbamy. Gdyby nawet kogo z rodziny wybierać chciano, naprzódby się musiał z naszą królewną ożenić, a powtóre... dobrzeby go obwarowano, aby nam absolutum dominium nie wprowadził.
Szlachta nie lubi Niemca...
Niemeczkowski słuchał z zajęciem.
— Ale dla obrony od Turka i Moskala — rzekł — potęga cesarza bardzoby się nam przydała...
— Dotąd myśmy się bez niej obchodzili — odparł Bieliński.
— Któż się więcej do korony swatał? — począł po chwilce Niemeczkowski.
— O Francuzie mówią — rzekł Bieliński — a ten siłę ma bodaj nie mniejszą, jak cesarz, a groźnym nie jest. Pruski książę pokrewny takżeby rad być wybranym. Litwa chciałaby cara, ale się pono rozmyśli... Są tacy, co o małym synku króla szwedzkiego, z naszej królewnej narodzonym, bąkają...
Kto może zgadnąć przyszłość, wszakci król żyje.
Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Infantka tom I 082.jpeg
Ta strona została uwierzytelniona.
