Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Infantka tom I 053.jpeg

i nieśmiałym, choć mu zwykle na energii nie zbywało.
 Żalińska ochmistrzyni, zdawna przy królewnie Annie w usługach będąca, była jedną z tych długą powolnością zepsutych sług, które przewodzą i dziwaczą, więcej o sobie niż o pani myślą, mało się na co zdają a wiele kosztują. Anna królewna ulegała jej przez wdzięczność i z nałogu, obawiała się nawet, dawała na siebie gderać i wyrzekać i wszystko od niej przyjmowała. Ona, mąż, syn więcej na dworze przewodzili niż należało, a wiernością swą i przywiązaniem oczy nieustannie wykałali.
 Rozmawiały z Zagłobianką po cichu, nachylone ku sobie, zajęte czemś mocno i strwożone; Żalińska jak zawsze skarżyła się na królewnę, broniła jej Dosia — gdy Talwosz przybliżył się do nich z zapytaniem.
 — Nie ma tam co nowego, na coby radzić potrzeba? Nie mogę ja służyć czem?
 Żalińska skrzywiła się, patrząc na niego z ukosa.
 — Nowego nie ma nic — rzekła kwaśno — i stara bieda dosyć dokucza. Wszyscy głowy tracimy, a królewna nad sobą i nad nami litości nie ma, dziwaczy i płacze, a płacze...
 Dzień łzami poczyna, wieczorem skończywszy go płaczem.
 — Wracam z zamku, od oboźnego — dodała