Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Infantka tom II 210.jpeg

wskazała ręką. Pochód żałobny ciągnął na zamek raz wtóry.
 — Na zamek?
 — Tak, do króla.
 Ale tu już go poprzedziła wieść o drugim wystąpieniu. Pibrak był gniewem przejęty, Henryk zacinał blade usta. Chciano zamknąć bramy.
 Rozmyślił się król jednak.
 Gdy Wapowska zbliżyła się do krużganków, wyszedł z głową odkrytą, ale na twarzy jego tym razem więcej było zniecierpliwienia i gniewu niż litości i postrachu.
 Poszeptał i oddalił się szybko.
 Wdowa jak pierwszym razem szła z sierotą do królewnej.
 Padła jej do nóg, składając ręce i zawołała tylko.
 — Sprawiedliwości!
 Anna z nią płakała. Zapomniała się chwilę przejęta tą żałobą i rozpaczą.
 — Sprawiedliwości! — odezwała się głosem złamanym. — Kasiu moja! ale gdzież sprawiedliwość jest na tym świecie! Tobie ją ociągają, ja jej dla siebie doprosić się nie mogę...
 Sprawiedliwość tam!
 I podniosła rękę ku niebu.
 Po raz wtóry odciągnęły zwłoki od zamku. Sądzono, że teraz już pogrzeb nastąpi. Wapow-