Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Infantka tom II 188.jpeg

dla którego Anna wielką miłość miała — przypomniał jej szwedzkiego królewicza.
 Schyliła się ku niemu królewna całując go i błogosławiąc, a mimowolne wspomnienie Zysia poruszyło ją mocno.
 Często, często już przychodziło jej na myśl, że umierając bezdzietną, tego siostrzana sobie za własne dziecię przybierze i jemu po sobie zostawi spuściznę.
 Nadzieje teraz płoche, sama je sobie wyrzucała, zatarły nieco Zygmusia, a oto los jakby przynosił jej przestrogę i wskazówkę, gdzie serce swe zwrócić miała, ażeby nie doznało zawodu.
 Schylona nad główką małego Wapowskiego, sama nie wiedziała czemu, jak zrosiła je łzami.
 Pani Wapowska tymczasem o swem szczęściu mówiła, o mężu, o dzieciach, o życiu jakie spokojnie wiodła na wsi.
 — Mężowi — mówiła do Infantki — towarzyszyć musiałam, bo mu się należy posłuszeństwo a mieć mnie chciał z sobą, ale jakże mnie ta wrzawa i ten zgiełk ludzi i te obce twarze przerażają niemal.
 Z radością do Radochonic powrócę.
 — A ja — rzekła smutnie królewna — widzisz moja Kasiu, wśród tej wrzawy i zgiełku żyć muszę.
 — Brat mój Bernard mawiał — odezwała się Wapowska — że Bóg każdemu stanowi szcze-