Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Infantka tom II 099.jpeg

postać, uroczystszą jakąś przybrały. Wszyscy czuli chwilę stanowczą, w której losy ojczyzny rozstrzygać się miały.
 Talwosz, który od rana już biegał między Mazurami i Litwą, trafił pod namiotami ich na nabożeństwo.
 Wszyscy jakby jedną myślą natchnieni, dzień ten rozpoczęć chcieli modlitwą.
 Było w tem coś tak uroczystego, wielkiego, iż za wszelkie płochości tłumu tego płaciło, który padał na kolana, losy swe składając w ręce Boże.
 Talwosz kląkł razem z Mazurami, pokrzepiony tą oznaką pocieszającą.
 Księża czytali modlitwy, wzywające Ducha świętego, indziej śpiewano Veni Creator Spiritus. W chwili gdy każdy miał prawo podnieść głos, ulękli się wszyscy doniosłości jego.
 Nigdy pole cichszem nie było, a ludzie spokojniejszemi.
 Po ukończeniu modlitw długi czas żadne województwo poczynać nawet nie chciało.
 Oglądały się jedne na drugie.
 Czas upływał na takiem rozsłuchiwaniu się i rozpatrywaniu.
 Czarnkowski, który około marszałka się kręcił, dostał od niego języka, iż lepiej się było nie spieszyć z cesarzem, a na koniec go zostawić, gdy wszyscy inni odejdą z niczem.