Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Infantka tom III 217.jpeg

 Droga do Oświęcimia dniem i gościńcem większym, stosunkowo była już łatwiejszą.
 Tu naostatek znaleźli się straceni Villequier, Pibrak, Caylus, Beauvail i Nangis, stanowiący resztę gromadki. Potrzebowali oni tu spocząć, gdyż przebyli także nocą przygód i utrapień wiele. Król nie zatrzymując się dla nich, z Souvrayem, Larchant i du Halle popędził dalej natychmiast.
 Wszystkie te zwłoki tyle czasu zabrały, że chociaż król o trzy godziny wyprzedzał Tęczyńskiego, pogoń zbliżyła się i groziła. Słyszano ją już nadciągającą. Villequier i Pibrak ledwie mieli czas skoczyć na konie i ukryć się w poblizkim lesie; inni ruszyli doganiać króla, aby mu być pomocą.
 Miron jadący przodem, krzyczał na całe gardło.
 — Prędzej! prędzej!
 Nie mogąc zdyszany nic więcej wymówić.
 Souvray, który za królem jechał na ostatku, zatrzymał się posłyszawszy wołanie i począł pytać Mirona co się stało.
 Przerażony doktór nie zatrzymując się, krzyknął.
 — Cała Polska goni za królem... nadjeżdżają... pędzą... Villequier i Pibrak wzięci w niewolę.