Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Infantka tom III 150.jpeg

 — Potrzeba już teraz odesłać je do Francyi — rzekł Villequier.
 — Ardier des Issoires — zawołał Souvray — wybierał się do Paryża oddawna, można mu je powierzyć.
 Król potwierdzająco skłonił głowę.
 Bellièvre się żegnał, chcąc odchodzić.
 — Panowie moi — rzekł król zwracając się do nich — pamiętajcie mi zachować tajemnicę. Rachuję na to.
 Villequier po krótkiej, cichej rozmowie z Souvrayem, który pozostał u króla, wybiegł natychmiast.
 Nie wstępując nawet do mieszkania, nie zmieniając sukni, zbiegł zaraz ze wschodów, aby się udać na miasto.
 Wieczorami wrota na zamku, chociaż były zawczasu zapierane, ciągle dla Francuzów wychodzących i powracających, niemal przez całą noc, przez straże otwierane być musiały.
 Nie było tajemnicą dla nikogo, że król sam nawet często nocą się udawał na miasto, a dopiero nad rankiem powracał, że Francuzi rozmaite osoby z sobą przyprowadzali tu... i że ciemności nocne pokrywały swawolę.
 Spadała wina tych wybryków na młodzież, która królowi towarzyszyła, chociaż ona go tylko naśladowała.
 Nie było trudno panu Villequier wysunąć się