Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Infantka tom III 144.jpeg

pliwie — nim się on zbierze i nim się wygardłują, upłyną miesiące.
 — Kilka co najmniej — potwierdził Pibrak.
 — Cóż tu robić? — wykrzyknął król, bijąc papierami po rękach.
 — Ba! — przerwał Villequier — rzecz bardzo prosta, nie pytać o pozwolenie nikogo i jechać gdy potrzeba.
 — Przebojem? — zapytał Pibrak. — Nie mamy tu wojska na nieszczęście!
 — Ale mamy doskonałe konie — rozśmiał się Villequier — i wrota gdy będziemy potrzebowali potrafimy sobie otworzyć.
 — Uciekać? — zapytał Pibrak.
 Król spojrzał na niego.
 — Mój Guy — przerwał — można to nazwać inaczej, a przyznam ci się, że nawet ucieczka z tego kraju, przynajmniej w waszych oczach powinna być usprawiedliwioną.
 Widzicie jak ja tu żyję, co cierpię... naostatek... (zżymnął się) grożą mi małżeństwem.
 Souvray się głośno rozśmiał.
 — N. Panie — rzekł — oni sami nie wierzą w nie.
 — Ale królewna ciągle mi grozi, jak miecz Damoklesa — żywo począł król. — Widzieliście ją wczoraj, poważna to matrona, włożywszy jej czepiec, starszą się pewnie wyda od mojej matki, a nudną jest i smutną i milczącą, a kwaśną tak,