Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Infantka tom III 123.jpeg

Annę, rzuciła się jak szalona w zarośle i znikła.
 Królewna długo stała nie mogąc się z miejsca poruszyć.
 — Widziałaś ją? — zapytała towarzyszki.
 — Widziałam kogoś nadzwyczaj podobnego do Dosi — zawołała Łaska.
 — Ale to ona sama — odparła ręce załamując królewna. — Niema wątpliwości! Posądziłam biedną Żalińskę, że się jej to przywidziało.
 Niestety! Boże mój... ta dziewczyna biedna.
 I Anna oczy sobie zakryła.
 — Królowo moja — przerwała Łaska — byćże to może!
 — Na świecie! na świecie — odpowiedziała królewna smutnie — wszystko co złe być może.
 Chodźmy stąd.
 Krajczyna widząc wielce rozżaloną panią, ani jej pocieszać już, ani chciała o tem przedłużać rozmowy.
 Zawróciły się obie nazad tąż samą drogą ku miejscu z którego wyszły, i prawie milcząc zbliżyły się ku niemu. Ale Anna nie myślała już zająć siedzenia i zatrzymała się nieco opodal, zkąd króla mogła widzieć tańcującego.
 Muzyka grała Voltę, taniec włoski, który we