Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Infantka tom III 040.jpeg

im pod bokiem siądę, aby mnie każdego czasu czuli i drżeli.
 Nagle, jakby mu myśl przyszła szczęśliwa, wstał i krzyknął.
 — Na Niż! Na Niż! do Kozaków! Hetmanić im będę!
 I przy tej myśli swej pozostawszy, natychmiast zwoływać począł swoich, kto mu chciał towarzyszyć.
 Po mieście wionęło tym duchem, jaki z izby senatorskiej buchnął. Jeden był głos, że król pobłażył mordercy.
 Krzyczeli przeciwko Henrykowi przyjaciele Zborowskich, bo chcieli go mieć bezkarnym, a całą winę widzieć złożoną na Kroatę i Tęczyńskiego; więcej jeszcze wyrzucali mu Wapowskiego i Tęczyńskiego zwolennicy, dowodząc, że Zborowski pierwszy dobył miecza i przelał krew.
 Francuzi rychło spostrzegli, gdy Pibrak wkrótce potem wyszedł po języki, że nikogo wyrok nie zaspokoił. Gwałtowne mu czyniono wymówki, wróżąc, że po całej Polsce pójdzie odgłos, który królowi serca odejmie.
 Henrykowi, jak się zdaje, niewiele już o to chodziło, czy go tu miłować będą lub nie. Duchem i myślą był gdzieindziej.
 Prawie codzień przybiegali gońce od królowej matki, a gdy listy przyniesiono z Francyi,