Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Infantka tom III 039.jpeg

 Bracia stali zmięszani, lecz okazując radość, bo się im banicya wiekuistą nie wydawała.
 Wybuchnął zaraz Samuel.
 — Taka jest królów wdzięczność! Jam mu królestwo dał, a on mnie ojczyzny pozbawia... Głupim był i słuszne ukaranie!
 Uderzył w stół pięścią aż wszystko na nim zadrżało; głowa mu opadła na piersi i zadumał się.
 Zbliżyli się do niego pocieszając powinowaci, których odpychał, słuchać nie chcąc.
 — Poznają mnie — zawołał — żem wygnany może niebezpieczniejszy dla nich niż tutaj. Schronić się znajdę gdzie, przyjmą mnie otwartemi rękami.
 I zwróciwszy się ku zamkowi, grożąc pięścią, zawarczał.
 — Pilnuj się dobrze laskonogi, abyś ze stolca twego nie zleciał.
 Pić potem zaczął znowu i śpiewał, a namarszczona brew świadczyła, że się rozmyślał co czynić.
 Przytomni występowali z radami.
 Według nich łatwo było znaleźć poczestne przyjęcie u książąt niemieckich, w Saksonii, u tych, którzy protestantyzm wyznawali.
 Samuel głową potrząsał.
 — Zadaleko to dla mnie — przerwał — ja