Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Historya prawdziwa o Petrku Właście palatynie, którego zwano Duninem tom 1 018.jpeg

słonina i sér, a baba i polewkę ciepłą zwarzy, kiedy każecie.
 — Niech warzy, co chce! głód nie patrzy, co dają, — rzekł na ławie zasiadając za stołem młody pan.
 Tymoch popatrzał jakoś nieufnie, podejrzliwie, z trwogą prawie na mówiącego, jakby go dopiéro teraz dojrzał, przy dziadzie nieopodal na ławie stęknąwszy, usiadł i piwa zawołał.
 — W gardle zaschło, Mikuł! nim konie tchną ja się napiję.
 — A wy to zkąd? — spytał go jezdny z za stoła.
 Nie zaraz mu odpowiedział Tymoch.
 — Mil parę ztąd siedzę, wolny kmieć jestem, z przewodu powracam. —
 Westchnął.
 — A kogożeście to przewodzili? — zapytał jeździec.
 — Hę? czy to teraz na podwody nasze przewodów brak? — począł Tymoch, bo mu się już gęba rozwiązywała. — Miłościwy panie, i my i konie ledwie dyszemy. Albo to u nas księdzów mało? a który z nich jedzie czy swoją ziemią czy cudzą, juści mu wszędzie przewód dać trzeba, a nie to po łbie i konie z szopy bez człeka zabiorą, co ich potém nie ujrzysz. Nie pytają oni, czy i nam kmieciom chudoba wyzdycha. Pędzi starościński włodarz czy dla Władysława, czy