Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Djabeł t.3,4 198.jpeg

 — Fe, myśli się targować!!
 — Nie targuję się, ale pytam.
 — Bądźże wspaniałym — zawołała Szwęsia po swojemu — sypnij! jest za co! nie ma co mówić! różyczka! I że przywiozę to pewna, ale dalej, dawaj sobie rady jak chcesz — ja się w to nie mięszam, i przepowiadam nawet że kłopot mieć będziesz.
 Podkomorzy trochę się zamyślił.
 — Co będzie to będzie — rzekł — ale pokażę ludziom że co zechcę to dostanę; w sobotę u mnie wieczór, gości hukiem, Anna musi mi pogospodarować.
 — No, ale cóż mi dasz — rzucając nań okiem chciwem przerwała łotrzyca — mów-no co dasz?
 — Mów co ci mam dać?
 Wstała z kanapy jejmość i przeszła się po pokoju, niby namyślając.
 — Siadaj i pisz weksel do Cabrego na...
 Schyliła mu się do ucha.
 Podkomorzy poszukał tylko kałamarza, chwilę podumał.
 — To ci dam weksel w sobotę.
 — A niewierny! — dumnie krzyknęła rozgniewana — no! to bywaj zdrów!
 — Jakto? ale ja ci wierzę, tylkom się chciał wprzód Cabremu opowiedzieć — podchwycił przestraszony podkomorzy — ale kiedy tak, na, bierz, byle tak było, jakem prosił.
 — Słuchaj, na dzień i godzinę nie chybię, bo to moja rzecz, ale jak się z tego wywikłasz, co wyniknie, nie moja sprawa. Stworzenie całkiem dzikie, ażeby je ugłaskać, więcej potrzeba czasu, to już nie moja sprawa.