Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Djabeł t.3,4 117.jpeg

spoczynku z góry poglądał na mijające go mrowie ludu. Wygodnie ułożywszy nogi na słomiance, parasol przygotowawszy z boku na przypadek deszczu, siedział sobie Orlandini jak pan ulicy, wygrzewając się na wiosennym słoneczku.
 Pan Jan wiedział już z kim miał do czynienia, znał że cudzoziemiec choć próżniak i żebraczysko a dumny, schylił przed nim czapki i wszedł w rozmowę rapą.
 Orlandini pogardliwie rękę wyciągnął i raczył zażyć.
 — Dobra tabaka! — rzekł — a dajcie no jeszcze raz!
 — Proszę, proszę — odpowiedział Sieniński.
 — Piękny dzionek!
 — Ślicznie po wczorajszej burzy.
 — Spodziewam się, że król powinienby wyjechać do miasta, nieźle by było, rzadko teraz się ruszy, z powodu sejmu... a jeszcze no tej rapy.
 Sieniński stał z tabakierką otwartą.
 — Słyszał pan co o zabójstwie posła Rybińskiego? — spytał nieznacznie.
 — Nie zabity! nie zabity! — rzekł Orlandini z pewnością — widziałem się wczoraj z dworzaninem księcia biskupa kujawskiego, ranny ciężko w piersi z lewej strony, ale mówią że wyżyć może. Zabójcy słyszę surowo poszukiwać nakazano, ale myślę, że do tej pory uciec musiał... Ale ba! nie chciałbym mieć jego głowy na karku!
 — To paniątko! znajdzie się kto co się za nim ujmie i nic mu się nie stanie.
 — Wszelako, wszelako — rzekł Orlandini, zażywając ciągle — choć mówią, że i król go protegował, bo się podobno w matce jego kochał, zbytni szał mło-