Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Djabeł t.3,4 114.jpeg

 — Będę tu bezpiecznym?
 — Nie wiem gdzie lepiej ukryć by się można — żywo zawołała Anusia — jest pokoik na boku, a o zamieszkującym go żywa dusza prócz nas wiedzieć nie będzie. Wprawdzie nie tak tu wygodnie jak w Głuszy — i smutno! trochę czuć więzienie, a wzrok kraty rozcinają, ale cicho i bezpiecznie.
 Znowu zastukano do drzwi, a w chwilę potem wszedł smutny i zamyślony stary Sieniński. Z twarzy już jego widać było że złe przynosił wiadomości, otarł pot z czoła zmarszczonego.
 — Co mi przynosisz? — zapytał podczaszyc — nadewszystko proszę nic nie ukrywaj przedemną. Co mówią? czy Rybiński żyje?
 — Żył jeszcze przed chwilą, ale doktorowie mu żadnej ocalenia nie robili nadziei.
 — Czy szukają mnie już w mieście?
 — Dom był ostawiony ludźmi marszałkowskiemi, trzęsiono go już. Straż była także w kilku innych domach i na Miodowej u tej... — dodał starzec krztusząc się — u tej... jejmościanki.
 Anusia spojrzała na ojca i zbladła.
 — A w mieście? co mówią w mieście?
 — Mówią powszechnie żeś pan ujechał, ale kazano ścigać, Rybińscy naznaczyli podobno za schwytanie jakąś nagrodę — król już o wszystkiem wie, biskup z płaczem zaraz do niego poleciał, domagając się surowego ukarania. Obiecano mu że morderca oddany będzie w ręce sprawiedliwości...
 — Nikt cię o mnie nie pytał? a w domu? co się dzieje w domu?
 — W domu! — ruszając ramionami rzekł stary —