Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Djabeł t.3,4 111.jpeg

 O! ty nie znasz tego świata złożonego z atłasów i podłości! I dobrze ci z tem... I wojewodzina! — dodał bijąc się w czoło — i ona!!
 — Kto ona? — spytała Anna niespokojnie.
 — Nikt! nikt! nie pytaj! nie chcę uszu twoich walać opowiadaniem — muszę zapomnieć ich wszystkich, powrócę do Głuszy, żyć będę sam, nie cierpię tego świata!
 — Taka zmiana od ranka? — cicho szepnęła dziewczyna — ja jej nie wierzę panie Michale, gniew mściwy mówi przez ciebie; byle by ci się uśmiechnęli, powrócisz do nich.
 — Nigdy!
 Wtem zapukano do bramy.
 — To musi być mój ojciec — zawołała Anna — potrzeba mu biedz otworzyć.
 Hołodryga też śpiący tylko jednem okiem, wypadł z budy, klnąc niezrozumiale, nie mogąc pojąć co się dziś w spokojnym domku stało, i pytając — kto tam? kto tam?
 — Wywołajcie mi do wrót tego pana, który tu nie dawno przyszedł! — odezwał się głos jakiś.
 Ale Hołodryga łajał i klął nie myśląc słuchać, gdy Anna przypadła do furtki.
 — Niema tu żadnego pana — odpowiedziała poznając po głosie obcego — dajcie nam pokój!
 — Czyj to dworek, Sienińskich, a więc musi być u was Ordyński.
 — Nie wiemy o żadnym, obcych tu nie ma, idźcie z Bogiem, snu nam nie przerywając.
 — Proszę mi podczaszyca wywołać — powtórzył głos — to nie są żarty, ja się z nim widzieć muszę, powiedźcie