Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Djabeł t.3,4 072.jpeg

szły — wszelka praca i natężenie umysłu choć chwilowe, były mu nieznośne.
 — A cóż tam pan powiesz panie Frejer — rzekł do intendenta, który zawsze nasrożony, poważny, nigdy nie dopuszczający się uśmiechu, wyglądał gdyby Kato, choć z tą miną stoicką kradł gorzej wszystkich co kradli — (a było ich dosyć!!).
 — JW. panie jest okoliczność ważna.
 — Co tam przecie?
 — Ot dziś rano jak gradem sypnęli mi rachunkami dostarczający kupcy, zwąchawszy o jakimś pojedynku.
 Podczaszyc wstrząsnął się od gniewu.
 — To nie pora na wypłaty! — zawołał.
 — Jabym tych ichmościów przykładnie ukarał — rzekł z miną rezolutną Frejer — płacąc im zaraz i za grosz u nich nie biorąc nigdy więcej — ale w kasie nie ma pieniędzy.
 — Waćpan nigdy nie masz pieniędzy!
 — Jam temu nie winien, JW. pan zechcesz przejrzeć rachunki, feniga nie brakuje, a na każdy ekspens są aneksa i dowody.
 — A dajcież mi pokój!
 — Ale cóż pocznę z temi natrętami?
 — Odprawić ich, zbyć, wypędzić, co waćpan chcesz! pierwsze pieniądze które wpłyną, służyć będą na opłacenie ich, zmienię kupców....
 — Jednakże JW. panie, trzeba by coś radzić, mogą być natrętni.
 — A ludzie od czego! — krzyknął podczaszyc w gniewie — odpędzić! — Pomiarkował się po chwili. — Zresztą — rzekł — zawołać Aarona, wezmę u niego i zaspokoję tych ichmościów.