Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Djabeł t.1,2 251.jpeg

 — Przypadek chciał Najjśn. Panie, żeśmy trafili na jasełka jakieś z panem jenerałem, z powodu zepsucia się powozu. O ile mi szum, krzyk gawiedzi i nie dość dobra pamięć dozwoliły schwycić to przedstawienie, przypominam sobie, że występowały tam głównie figury biskupów, dygnitarzy, posłów, kilku kobiet...
 — Któż z kobiet? spytał ciekawie król, w oczy pilnie patrząc podczaszycowi.
 — Pani hetmanowa Ogińska, księżna wojewodzicowa Mścisławska, księżna jenerałowa Podolska.
 — A z familji mojej kto więcej? marszcząc się frasobliwie rzekł Stanisław August.
 — Książę prymas tylko i książę Stanisław.
 — Hm! hm! przerwał król — jak się też WMości zdaje, kto może być autorem tego niecnego paszkwilu?
 — Zbyt krótko jestem w Warszawie, zbyt mało ją jeszcze znam, żebym o tem śmiał nawet jakkolwiek sądzić, szybko odpowiedział podczaszyc — a jenerał podchwycił:
 — Za to tylko ręczyć mogę, że człek nie z gminu, dowcipny bardzo i w ostre zbrojny słówka, głowa nie lada, wiersz gładki.
 — Nie pamiętacież nic? spytał Poniatowski.
 — Ja, nic a nic Najjaśn. Panie, pospieszył Ordyński.
 — Ja ledwie kawałki, bo to mi się jak groch z kapustą w głowie pomięszało, dodał Baucher — a wstydziłbym się powtórzyć, takie to wszystko grubjańskie i niepoczciwe.
 — Przecież mówiłeś mi, że i ty tam byłeś na scenie, musisz pamiętać co o tobie śpiewano? zagadnął król jenerała.
 — Skromność mi nie pozwala powtórzyć — trochę