Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Djabeł t.1,2 186.jpeg

 — Wartoby nawet zatykać jak najszczelniej, gdyby to co pomogło — rozśmiał się pan jenerał.
 — A co panowie dziś myślą? — zapytał Poinsot, łącząc ich obu nie bez intencji.
 — Kilka niezbędnych wizyt oddamy zaraz, a wieczorem jesteśmy w zamku.
 — Doskonale — przyklasnął nauczyciel — zamku nigdy opuszczać nie potrzeba, voila l'essentiel — le roi avant tout.
 — Będziemy pilnowali podczaszyca, żeby o tem nie zapominał — rzekł jenerał.
 Po chwili przerywanej tak rozmowy, którą podczaszyc wiódł z drugiego pokoju odpowiadając przy ubieraniu, — wyszedł nareszcie wystrojony, wyświeżony i istotnie tak piękny mimo dosyć śmiesznego stroju owych czasów, że jenerał aż westchnął z zazdrości spojrzawszy na niego.
 — Ha! — rzekł — aż złość porywa spojrzawszy na tę młodość, co to za skarb nieopłacony, cobym to ja dał, żeby mi się choć na roczek wróciła.
 — Ja myślę — przerwał wstając Labe — że nie wiele jej panu jenerałowi wyschło, dużo się także wypisać musiało.
 Baucher westchnął z głębi serca i żołądka.
 — Siak, czy tak — dodał — a szkoda mi jej, oj! szkoda! Mam odesłać moję karetę, czy prosić do niej pana podczaszyca?
 — Moje konie gotowe, siadajmy jenerale — do zobaczenia Labe.
 — Polecam się jego pamięci! grzecznie kłaniając się rzekł Baucher.
 — To do mnie właściwiej należy, schylając się do