Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Djabeł t.1,2 123.jpeg

niosła oczy czarne i wzrok jej spotkał ogniste wejrzenie Alfiera.
 — Tem bardziej — rzekł uśmiechając się — kiedy, jak mówisz czasy te wrócić nie mogą, czemuż ich choć dniem jakim nie przedłużyć — nie gniewaj się na mnie, a mówmy z sobą jak dawniej.
 — Musiałabym zacząć od połajania — szepnęła Anusia.
 — No to zacznij sobie i łaj jeśli ci to potrzebne na co, ale potem winę mi darujesz.
 — Z warunkiem, że się nie powtórzy.
 — Nigdy!
 — Pewnie?
 — Jak babunię kocham, to stara przysięga.
 — Teraz ona może także spłowiała dla pana.
 — O! nie! nigdy — z jakiemś wzruszeniem serdecznem odpowiedział podczaszyc spoglądając w oczy Anusi, która się zdawała go badać — nie myśl żebym już był tak złym i płochym; nie przestanę kochać, do kogom się przywiązał w dzieciństwie.
 — I bądź pan pewien — cichym głosikiem odezwała się Anusia, że nie znajdziesz na szerokim świecie przywiązańszych serc do siebie nad te, co ci twą pierwszą młodość przypomną. Ja wiem — dodała ze łzą w oku, że przepaść nas rozdziela, wiem, że i tych kilka słów powiedzieć bym nie powinna, ale... a! myśl pan sobie jak chcesz.
 Nie dokończyła, zarumieniła się, poczęła uciekać ku drzwiom znowu. Michał poskoczył za nią, pochwycił i zbliżył usta do rozognionej smutkiem jej twarzy.
 — Znowu! — zawołała surowo odwracając się Anna