Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Chore dusze tom I 046.jpeg

 — Dla mnie w niéj co jest najbardziéj niepojętém, to że ma w sobie dwie różne istoty, obie równo zachwycające, najcudniéj łączące się w jednę, choć wcale do siebie niepodobne. Czasem bywa złamaną życiem i cierpieniem, prawdziwą wdową po wszystkich złudzeniach; niekiedy dziéweczką i klaszcze w dłonie... nic nie zna, a wszystkiego pragnie.
 — Bardzo to trafne — rzekł lakonicznie hr. August.
 Pochwała z ust otwiérających się tak skąpo pochlebiła hr. Filipowi; rozśmiał się, rad sam z siebie, jakby mówiąc wejrzeniem zwróconém do towarzysza: „a widzisz! i ja mam bystre a głęboko sięgające wejrzenie!”
 Szli daléj, coraz wolniéj.
 — Mów co chcesz, hrabio Auguście — dodał Filip, jakby chciał nowém postrzeżeniem utwierdzić dobre wrażenie jakie uczynił — mów co chcesz, ty się w niéj kochałeś dawniéj. O tém wié świat cały; ale i dziś... o! i dziś kochasz się w niéj jeszcze!
 Hrabia August stanął, spojrzał zgóry i uśmiéchnął się z politowaniem.
 — Nacóżby się to dzisiaj zdało? — westchnął.
 — Ba! nacóż się miłość kiedykolwiek przydała? — żywo odparł hrabia Filip. — Wedle wyrażenia francuzkich poetów XVII wieku, które odziedziczyli madrygaliści XVIII wieku, miłość jest „słodką męczarnią” zawsze.