Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Chore dusze tom II 203.jpeg

 Hrabia Filip, pomimo trudności zawiązania rozmowy, zręcznie dosyć wytłumaczył swe przybycie do Saksonii, jako podróż miodowych miesięcy, których nigdzie ciszéj i miléj jak tu spędzić nie mógł, dodając iż mu się téż poszczęściło, gdy niespodzianie znajdował tu tak dlań i dla żony drogie towarzystwo.
 Sama pani przerwała mu żywo, tonem trochę parafiańskim, który młodość jéj mogła tłumaczyć.
 — A! bardzo tu ślicznie! Ja, co nigdy nie byłam za granicą, jestem zachwyconą. Jakie domki! jakie kwiatki! jakie sklepy... jak wszystko ładne! Nie wiem czy mi się zechce potém powracać do téj naszéj zabrukanéj Warszawy.
 Tym sposobem piękna Anulka zdradziła swe pochodzenie Warszawianki.
 Po krótkiéj wymianie kilku frazesów, hr. Filip, czując że piérwsze te odwiédziny krótkie być były powinny, dał znak żonie, a ta, choć niechętnie dosyć, zabrała się do pożegnania.
 Ferdynand z wielką skwapliwością odprowadził ślicznego gościa do powozu.
 W salonie patrzyli po sobie wszyscy długo, aż Ahaswera, uderzając w ręce, śmiać się zaczęła.
 — A to prawdziwie doskonałe! Zemścił się jak nie można lepiéj... Biédna kobiéta!
 — Któż wié? — rzekł August — wydaje się być dotąd bardzo szczęśliwą.