Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Chore dusze tom II 151.jpeg

nie może, ani sobie wyrozumować, że kocha daremnie — dodał Filip.
 — Więc cóż? Mogłeś sobie chyba w łeb strzelić — rozśmiała się Ahaswera.
 — Miałem nadzieję, niech mi księżna nie przerywa... sądziłem że się kiedyś przekona, iż nikt jéj tak kochać nie może, jak ja. Tymczasem szatan nadał tego samozwańca Gorajskiego.
 — Ja odrazu postrzegłam, od piérwszych dni, że między nimi cóś być musi — szepnęła Ahaswera.
 — Do tego doszło, że brawując opinią, pani Liza chodziła go odwiédzać w pracowni — zawołał hrabia.
 — To kłamiesz — przerwała gwałtownie księżna — ja ją znam. Nie może być!
 — Kiedym ją wychodzącą przecie od niego w bramie pochwycił — rzekł hrabia — i rozgniéwała się tak, że mi dom wypowiedziała.
 Ahaswera z ciekawością gorączkową zbliżyła się do niego.
 — Co ja słyszę! — zawołała — do tego doszło? Więc chyba wyjdzie za niego?
 — To być nie może — wybuchnął hrabia — chybaby wstydu nie miała. Ten Gorajski jest synem naturalnym księcia Piotra, człek bez urodzenia, bez imienia, bez rodziny, słowem wyrzutek...
 — No, no! powoli — odezwała się Ahaswera. — Masz na to dowody?