Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Chore dusze tom II 140.jpeg

 Po gwałtownéj scenie w ulicy, któréj hr. Filip pewnie się nie spodziéwał, bo tyle energii i odwagi nie przewidywał w Lizie — chciał winowajca biedz wprost do hr. Augusta i jemu powierzyć poselstwo, które przeznaczał jako ostatni cios mściwy dla téj, co nim pogardziła.
 Chwila krótka namysłu starczyła mu jednak, by zmienił zamiar. Hrabia August nie zdał mu się sposobnym do tego; okoliczności, które się zaraz objaśnią, czyniły księżnę Teresę, w przekonaniu Filipa, daleko właściwszą do pośredniczenia między nim, a Lizą.
 Nie zatrzymując się więc, pobiegł do jéj mieszkania.
 Księżna tylko-co była powróciła ze swéj zwykłéj rannéj wycieczki po muzeach, po pracowniach. Rozbiérała się właśnie, potrzebując spocząć, i nie przyjmowała nikogo.
 Hrabia Filip na bilecie wizytowym nakréśl i kilka słów i posłał go przez służącego.
 Wkrótce potém księżna, nawpół ubrana, weszła pośpiesznie do salonu, rozkazując wpuścić gościa. Znała go śmiałym, szyderskim, złym, zdziwiła się, widząc wściekłym. Trzęsły mu się ręce, szedł jak oszalały ku niéj.
 — Księżna mnie posłucha przez litość, z obowiązku przyjaźni dla pani Lizy.
 I nie dając odpowiedzi księżnie, padł w krzesło.
 — Proszę mi pozwolić mówić — zawołał gwałtownie — proszę mi nie przerywać. Księżna je-